شعر

این زبان چون سنگ و هم آهن وشست

وانچ بجهد از زبان چون آتشست

سنگ و آهن را مزن بر هم گزاف

گه ز روی نقل و گه از روی لاف

زانک تاریکست و هر سو پنبه‌زار

درمیان پنبه چون باشد شرار

ظالم آن قومی که چشمان دوختند

زان سخنها عالمی را سوختند

++عالمی را یک سخن ویران کند++

++روبهان مرده را شیران کند++++

برچسب‌ها: شعر

+ نوشته شده در  دوشنبه بیست و نهم خرداد ۱۳۹۶ساعت 2:6  توسط محسن  |